Powered By Blogger

6/30/2010

ලෝක විනාසේ ......


මට මේ ලෝක විනාසෙ ගැන පොඩ්ඩක් හොයලා බලන්න හිතුනේ පහුගිය දවසක පොඩි එකෙක් කියපු කතාවක් අහලා.මේ මල්ලි ඉගෙන ගන්නෙ 4 වසරෙ ශිෂ්‍යත්ව විභාගෙත් ලබන අවුරුද්දෙ නිසා මේයාගෙ අම්මා මෙයාව උනන්දු කරනවා ටිකක් මහන්සි වෙලා වැඩ කරන්න මොකද හොඳ ඉස්කෝලෙකට දාගන්න. දවසක් මෙයා පාඩම් වැඩ අතපසු කලාම දෙයාගෙ අම්මා පොඩ්ඩක් සැර කරලා. මෙයා කියනවලු කොච්චර වැඩ කලත් වැඩක් නෑ ලු මොකද 2012 ලෝක විනාසෙ නිසා ඔක්කොම නැති වෙනවලු, ඉතින් නිකම් බොරුවට මහන්සි වෙලා වැදක් නෑලු.

ඉතින් මේ කතාව අහලා මටත් හිතුනා පොඩ්ඩක් මේ ගැන හොයලා බලන්න. මොකද ඉතින් 2012 ලොක විනාස වෙලා යනවා නම් යන තැනකටවත් වැඩක් කරගන්න ඕනේනෙ.ඉතින් මේ ගැන හොයාගෙන යනකොට 2012 සහ මායා දින දර්ශනය අතර සම්බන්ධයක් තියෙන බව තේරුනා.

මායා කියලා කියන්නේ 250 AD තරම් ඈත කාලේක තිබ්බ බොහොම දියුණු ශිෂ්ඨාචාරයක්.වර්තමානයේ මේ පිහිටීම කිව්වොත්, මෙක්සිකොව,ග්වටමාලා, බ්‍රසීලය, එල් සැල්වදෝරය ආශ්‍රිත ප්‍රදේශ. ඉතින් මේ මිනිස්සු ඒගොල්ලන්ගේම කියලා දින දර්ශනයක් හදල තියෙනවා.මේ ශිෂ්ඨාචාරයේ බිඳ වැටීම හැමෝටම මාර ප්‍රශ්නයක් ඒ ගැන නොයෙක් දෙනා විවිධ මත පල කරනවා.

ඔය ඉතිහාසය ගැන හොඳට දන්න අය කියන විදියට මේගොල්ලො අනිත් ශිෂ්ඨචාර වලට ව්ඩා නිවරදිව සුර්ය වර්ෂය හොයාගෙන තියෙනවා.
ඉතින් මේ කට්ටියගෙ ගනන් හැදීම අනුව මායා කැලන්ඩරය අවුරුදු 5125කට පස්සෙ ඒ කියන්නේ අපි දන්න විදියට 2012 දෙසැම්බර් 21 අවසාන වෙනවාලු.දැනට හොයාගෙන තියෙන විදියට කැලැන්ඩරයේ අවසානයේදී පෘථිවි වාසීන් භෞතික හෝ ආධ්‍යාත්මික වෙනසකට පත් වෙලා අළුත් යුගක් ඇරඹෙන බව තමයි කියන්නෙ.ඔය පල්ලෙහායින් තියෙන්නෙ ඒ කැලැන්ඩරය ඇසුරෙන් කරපු අධ්‍යනයක්,



බුදු උපත, කිතු උපත, අනෙකුත් ශිෂ්ඨාචාර වගේ ඉතිහාසයේ නොයෙක් සන්ධිස්ථාන මේ කැලැන්ඩරයෙන් විග්‍රහ කරන්න පුලුවන් බව තමයි මේ ගැන පර්යෙෂණ කරපු අය කියන්නේ. එහෙම සටහනක් තමයි ඔය උඩ පින්තූරෙ තියෙන්නෙ.

දැන් හැමෝම මේක දැකලා කලබල වෙන්න එහෙම එපා. මේ 2012 ලෝක විනාසෙ ගැන නොයෙක් මතවාද අදටත් තියෙනනවා, මොකද කාටවත් මේකේ සුල මුල හොයා ගන්න බැරි වෙලා තියෙන්නෙ.අපි හැමෝම බුදු දහම ආශ්‍රයෙනුත් දන්නවානේ මේ හැම දෙයක්ම අනිත්‍යයි කියලා. අනික මම අහලා තියෙන විදියට බයිබලයෙත් ලෝක විනාසය ගැන සඳහනක් තියෙනව.හැබැයි ලෝක විනාසෙ 2012 කියලා හැමොම කට ඇරගෙන බලාගෙන ඉඳලා එහෙම නොවුනොත් තම තමන්ගෙ ජීවිතම තමයි තව අවුරුදු දෙකකින් පස්සට යන්නේ.

හැම දෙයක්ම කාලයත් එක්ක විසඳෙයි.මේ වගේ අගමුල නොතේරෙන කතා ගැන කල්පනා නොකර පිනක් දහමක් කරගෙන හොඳට ජීවත් වෙන එකයි තියෙන්නෙ. මොකද බැරි වෙලාවත් මොනවා හරි හේතුවක් නිසා 2012දි යන්න උනොත් අපිට ගෙනියන්න ඉතිරි වෙන්නෙත් ඔච්චර තමයි. බුදු හාමුදුරුවොත් කියල තියෙනවනෙ පින් පව් අපි පිටිපස්සෙ සංසාරෙ පුරාවට එනවා කියලා. ඔන්න ඉතින් හැමෝම අප්‍රමාදව කුසල් රැස් කරන්න එතකොට හෙට මැරුණත් බය වෙන්න ඔනේ නෑ,අනික එහෙම කලයි කියලා පාඩුවක් වෙන්නෙත් නෑනෙ.

6/24/2010

කොණ්ඩෙ බැඳපු චීන්නුත් නොදන්න චීන කතා-

අද උදේ අන්තර් ජන්ජාලයේ පැටලෙන කොට අපූරු පින්තූර ටිකක් හම්බ උනා. ඔබ කවදා හරි චීන ආචාර පෙළපාලියක් දැකල තියෙනවද? පෙළපාලියෙ එක නූලක වත් වැරැද්දක් දකින්න නෑ නේද? කොහොමද මේ කට්ටිය මෙච්චර නිවරදිව මේගොල්ලන්ගෙ අත පය හසුරවන්නෙ.....






පහළ තියෙන පින්තූර ටික බලන්නකො









හොඳයි, හොඳට කිරල මැනල වඩේ කලා කියමුකො, ඒත්...............................












මේකට පුහුණුවද, ස්ංයමයද එහෙමත් නැත්නම් කෘරත්වයද කියන්න මට තේරෙන්නේ නැහැ....

අපේ කළු 2


ඔන්න ඉතින් කළු අපේ ගෙදර ලොකු වෙච්ච හටි දැන ගත්තානේ.
ඉතින්ග් මේ පහුගිය දවසක අපේ මුරුගේසු සීය මෙයාගෙ කඹේ ලෙහලා වෙන ගහකට මාරු කරන්න. මෙන්නෙ බොලේ එක පාරටම කඹේ ඇදගෙන මේකා දුවල ඒ වෙලාවට නම් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ ගිහිල්ල නතර වෙන තැනකින්ම තමයි අල්ලගන්න වෙන්නෙ. කොහොම හරි ලබිච්ච නිදහසෙන් උපරිම ප්‍රයොජනය ගත්ත කළුවා නොපෙනෙන මානෙටම දුවලා.

ඉතින් මොනව කරන්නද දුවපු තනකින් තමයි අල්ල ගන්න වෙන්නෙ. ඉතින් මේකව වත්ත හැම තැනම බලලා හොයා ගන්න බරිම තැන ලාල් මාමාවත් කතාකරගෙන අහල පහල වතු වලත් හොයලා.

මෙන්න ටික වෙලාවකින් මුරුගේසු සීයා කෑගහනවලු කළු ගෙ කඹේ හොයාගෙන, ඒත් මේකා පේන්න නැහැලු. කඹේ ඇද්දත් ඒකත් හිර වෙලා එන්නෙ නැහැලු. ඉතින් කඹේ දිගේ බලාගෙන යනකොට තමයි දෙන්නටම හීන් දාඩිය දාල තියෙන්නෙ.

කළු දුවගෙන යනකොට අල්ලපු ගෙදර වසිකිලි වලට වටිලා. කොන්ක්‍රීට් එකත් කඩාගෙන තමයි වටිලතියෙන්නෙ. වැඩිපුර තුවාලයක් පේන්න නොතිබුනාට කොන්ක්‍රීට් කෑල්ලක් බෙල්ලටම හිර වෙලා හෙල්ලෙන්නවත් බැරුව ඉන්නවලු. දැන් ඉතින් මෙයාව ගොඩට ගනත් ඔනෙනේ. ඒත් අරන්නෙ කොහොමද. දැන් ඉතින් කලබලවෙලා කට්ටියගෙ කෑගහිල්ලට කට්ටියත් වට වෙලාලු. වල කපනවා කියන්නෙ ගොඩක් වෙලා යන වැඩක් ඒ වෙනකම් කළුව හිටපු විදියට තියන්නත් අමාරුයි වගේලු මොකද ඌගෙ බෙල්ල හිර වෙලා බොහොම අමාරුවෙන් තමයි ඉඳල තියෙන්නෙ.

හොඳ වෙලාවට ප්‍රාදේශිය සභාවෙ බැකෝ එක කිට්ටුවක වැඩකට ඇවිල්ල කියලා කට්ටියක් ගිහිල්ලා ඒක උදව්වට ඉල්ලගන්න පුලුවන්ද කියලා බලන්න. කොහොම හරි ඒ යහපත් මනුස්සයා කමති වෙලා පැයක් විතර මහන්සි වෙලා කොන්ක්‍රීට් කෑලි ඇඟට වටෙන්නෙ නැති විදියට එහාට මෙහාට කරලා මේයාව ගොඩට අරගෙන. අරගත්තා විතරයිලු මෙයා සෙනග දැකලා බය වෙලා උදව් කරපු අයට අනින්න පටන් අරගෙන. කොහොම හරි කට්ටිය වට කරලා ආයෙමත් කඹේ ගැට ගහලා. වැසිකිලි වලකට වැටුනම ආයේ ඉතින් අහන්න දෙයක් නෑනේ මෙයා ජරාව ගාගෙන ඉන්නවාලු. ඉතින් මෙයාව ගහක ගැට ගහලා රින්සෝ ගාලා හොඳට පිරිසිදු කරලා.
අන්තිමට කට්ටිය බැලුවම වෙලාතියෙන්නෙ මොකක්ද දන්නවද, මෙයා කලබල වෙලා දුවගෙන යනකොට අල්ලපු වත්තට පනලා, එහාට පේනවා පහලින් තියෙන වෙල, මේ වෙලේ ගට ගහලා ඉදලා තියෙනවා ගොනෙක්ව ඒ දිහාවට දුවන්න ගිහිල්ලා තමයි මේ අකරතැබ්බය වෙලා තියෙන්නෙ.

පුදුමෙ කියන්නෙ කළුව වටිච්ච වෙලේ ඉඳන් අර ගොන්නු දෙන්නා අමුතු විදියට කෑ ගගහා දඟලනවලු. උන්ටත් මේ අකරතැබ්බය දැනිලා වෙන්නැති.

ඉතින් අන්තිමටම කළුව ගොඩ ගන්න උදව් කරපු හැමෝටම ස්තූතියි කියන්න ඕනෙ. අපේ මිනිස්සු අතරේ තාම ගුණ ධර්ම රැදිල තියෙනවා කියන එක හරිම සතුටක්, හැම දෙනාම උදව් කලේ නැත්නම් අපේ ගෙදර අය විතරක් කොහොමද කළුව ගොඩ අරගන්නෙ.
හොරෙන් හරක් මරන්න අල්ලගෙන යන, ගම් වදින අලි අතුන් වෙඩි තියල මරන මිනිස්සු ඉන්න රටක මෙවන් මිනිසුන් වාසනාවන්.

ස්තූතියි, අපේ කළු වෙනුවෙන්

6/22/2010

වැඩියෙන්ම ආදරේ කාටද?

කළුගෙ කතාවෙ ඉතුරු ටික ලියලා ඉවර කරන්න බැරි උනා..... ඊට කලින් පුංචි කතාවක් මතක් උනා........


මේක දවසක් අපේ ඉස්කෝලෙදි වෙච්ච කතාවක්.මට පන්තිය නම් මතක නැහැ ඒත් විෂය බුද්ධාගම. පන්තියට ආපු ටීචර් පාඩම පටන් ගන්න කලින් අපෙන් ප්‍රශ්නයක් අහුවා.
"ඔයගොල්ලො මේ ලෝකෙන් වැඩිපුරම ආදරේ කාටද?"
ඕකත් ප්‍රශ්නයක්ද, මං ආදරේ අපේ අම්මාට,මං අපේ තාත්තාට,මං නං අපේ බලු පැටියට. උත්තර මහගොඩයි, ඒවට හේතුත් ගොඩයි.
"මං නං ඔයගොල්ලො කියන දේ පිලිගන්නෙ නෑ"
" ඔය උත්තර ඔක්කොම වරදියි".
අපේ බුද්ධාගම ටීචර් එහෙම කිව්වා.

දැන් අපිට හරිම ප්‍රශ්නයක්, ටීචර් කොහොමද එහෙම කියන්නෙ.
"ඉන්නකෝ මං උදාහරණයකින්ම පැහදිලි කරන්න" ටීචර් කිව්ව.
'දැන් තමුන්ගෙ අම්මාට වැඩියෙන්ම ආදරෙයි කියපු අය අත උස්සන්නකෝ'
ඒ ළමයි අත් ඉස්සුවා.
'අපි හිතමු ඔයගොල්ලො අම්මාත් එක්ක ගමනක් යනව'
'එතකොට ලොකු දඩෝරි බල්ලෙක් හපා කන්න වගේ දුවගෙන එනවා ඉස්සරහට''ඇවිල්ලා ඇඟට පනින්න හද හද බුරනවා'
'දැන් ඔයගොල්ලො එක පාරටම මොකද කරන්නෙ?'
'දැන් කවුද අම්මගේ ඉස්සරහට පනලා බල්ලාව මෙල්ල කරගන්න හදන්නේ....'
'අත් උස්සන්න බලන්න' පන්තියම නිෂ්ශබ්දයි...
"ඔයගොල්ලො මොකද කරන්නෙ, අම්මාගෙ සායෙ එල්ලිලා අම්මාගෙ පිටිපස්සට ගුලි වෙලා ඉදී හොඳටම බය වෙලා"
'එහෙම නේද?'
'එහෙනම් තමුන් වැඩියෙන්ම ආදරේ කාටද?'

.................. තමුන්ටම තමයි

6/20/2010

අපේ කළු


පෙරේදා අම්මාත් එක්ක කතා කලා. හපොයි..... ගෙදර හරිම යුද්ධයක්.ඔක්කොටම මුල අපේ කළු...

ඔක්කොටම කලින් කියල ඉන්නම්කො කළු කියන්නෙ කවුද කියලා,කොහොමද අපේ ගෙදරට ආවෙ, එයාගෙ වැඩ කිඩ ටිකකුත් කතාවෙ පසුබිම හදන්න. දැන් ටික කාලෙකට කලින් අපේ ගෙදරට අලුත් අමුත්තෙක් එකතුවුනා ඒ තමයි පුන්චි හුරතල් වහු පටියෙක්. අපි අදුනන මාමා කෙනෙකුට භාරයක් වෙනුවෙන් හරකෙක් නිදහස් කරන්න උවමනා වෙලා. ඉතින් ඒ මාමා අදුරන කෙනෙක් මාර්ගයෙන් තැනක් හොයගෙන සල්ලිත් ලස්ති කරගෙන මරනෙට කැප ඉන්න හරක් ගාල් කරල තියෙන තැනකට ගිහිල්ලා.ඉතින් මෙතන මරන්න ගෙනියන්න ඔන්න මෙන්න ඉන්න අම්මෙකුයි පටියෙකුයි දැකල. මේක දැකල ඒ මාමාගෙ පපුව හෝස් ගාලා පත්තු වෙලා "මේ අම්මයි පැටියයි නිදහස් කරන්න කීයකට දෙනවද?" කියල අහල. ඒත් එතන හිටපු හිතක් පපුවක් නැති මනුස්සය කියපු ගාන මාමා ළග තිබ්බ ගානට වඩා හුගාක් වැඩියිලු. ඉතින් මාමා කල්පනා කරල කමක් නෑ මම අඩු ගානේ මේ පැටියවවත් බේරගෙන නිදහස් කරනවා කියල.අන්තිමේදි ගනන් හිලව් බේරුම් කරගෙන වහු පැටිය එළියට අරගෙන එනකොට පැටියගෙ අම්මා කදුළු පුරවගෙන බලාගෙන හිටියලු.උඹව නිදහස් කරගන්න මට බැරි උනාට මට සමා වෙයන් කිරි අම්මේ කියල, වහු පැටියව අරගෙන මාමා ඇවිල්ල තියෙන්නෙ බොහොම අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන.

මාමාට මේ පැටියව බලා ගන්න කවුරුත් නැති නිසාත්, ඒ මාමාගෙ ගෙදර වහු පැටියෙක් හදන්න ඉඩකඩ නැති නිසාත් ඌ අපේ ගෙදරට අරගන්න මාමා අම්මලාව කමති කරගත්තා.අපිටත් හරිම සතුටුයි. ඉතින් අපේ ගෙදරට පිටිපස්සෙ ගෙදර ඉන්න ලාල් මාමට තමයි ඌව අපේ ගෙදරට අරගෙන එන්න භාර උනේ. මොකද මුල දවස්වල ඌ හිටියෙ අර මන් මුලින් කියපු මාමලාගෙ ගෙදර. කළු පොඩි කාලෙ ඉදලම හරිම දඩබ්බරයි. මූව පාර දිගේ දක්කගෙන එනකොට ලාල් මාමට මූ හොද රැග් එකක් දීලා; පාර පුරාම දුවල, වාහන වලට පැනල, අහළ පහළ පාරවල් දිගෙයි, ගෙවල් වලටයි පනින්න හදල ජරමර ගොඩයි. සමහර විට කළුව මරන්න අරගෙන යනකොට කරපු කරදර නිසාද දන්නෙ නෑ අදටත් නුහුරු හැඩි දැඩි පිරිමියෙක් දැක්කම හරියට කලබල කරනවා.

කොහොමින් කොහොම හරි අන්තිමට කළු අපේ ගෙදරට ආවා. ඒ දවස් වල අපේ ගෙදර හිටපු බැල්ලියෙක් පැටව් දාල සති 10-15 වෙච්ච බලු පැටව් පස් හය දෙනෙකුත් හිටිය. කළු ආව විතරයි බලු බැටෑලියන් එකම කළුව වට කරගෙන එක විගඩම‍යි. කළුටත් ඉතින් අයෙ මොනාද පාර පුරා හරඹ කරල මහන්සි උනත් බලු බැටෑලියන් එකත් එක්කත් වලියටයි සූදානම.උඩ පනිනවා, අනින්න වගේ හදනවා ඔක්කොම එයාගෙ වැඩ කෑලි ටික පෙන්නුවා.බලු පටවුන්ගෙයි උන්ගෙ අම්මාගෙයිත් මුලු සිස්ටම් එකම අවුල් වෙලා මේ කොහෙන් පාත් වෙච්ච එකෙක්ද කියල බලනවා.බුරනවා, ඉව කරනවා කළුගෙ නැට්ටත් එක්ක සෙල්ලම් කරනවා වැඩ ගොඩයි.

මුලින්ම ඌට නමක් තිබ්බෙ නෑ, මොකද අපි උනත් මූව දැකල තිබ්බෙ නෑනෙ මීට කලින්. අන්තිමට ඔක්කොම නාම යෝජනා අතරෙන් කළු කියලා ඌට නම තියන්න තීරණය උනා. ඒ නම කොච්චර හොදට ගැලපුනාද කියනව නම් ඌගෙ ඇගේ වෙනපාටක එක මයිලක්වත් තිබ්බෙ නෑ, කොටින්ම කියනව නම් උගෙ දිවත් කළුම කළුයි.ඔන්න ඔහොමයි කළුගෙ වසස්ථානය අපේ ගෙදර උනේ.

දැන් ඉතින් කළුට රෑට ඉන්නත් තැනක් ඕනේනේ, අපේ ගෙදර හරක් මඩුවක් තිබ්බත් ඒකේ හිටපු වයසක වැස්සිට කළුව දිරවන්නෙ නෑ වගෙයි. අන්තිමට අපේ ගෙදර පිටිපස්සෙ මුරුගේසුගෙ කාමරේ ළඟ තියෙන ඉස්තෝප්පු කෑල්ලෙ කනුවක ගැටගහල තියන්න කතා උනා.{මුරුගේසු කියන්නෙ අපේ දුකට සැපට සනී,අපේ ගෙදරයි වත්තයි බලාගෙන නවතිල ඉන්න සීයා, දෙමළ මනුස්සයෙක් අවිස්සවෙල්ල පැත්තෙ වත්තක ඉඳලා තමයි අපේ ගෙදරට ආවෙ} ඉතින් දවසම උගේ දුක සැප බලලා රෑ ඌව කතා කරගත්ත තැන ගැට ගහල අපි අපේ වැඩ කරගෙන ගේ අතුලෙ හිටියා.

ඉතින් රෑ බෝ උනාම ගෙදර වටේට අස්ස පැටියෙක් දුවනව වගේ සද්දයක් මුලින්ම අහෙනවා, ඊට පස්සෙ හති දාගෙන තවත් කවුරු කවුරු හරි පස්සෙන් යනවා, යනවා කිව්වාට දුවනව. මොකක්ද ප්‍රශ්නෙ කියල බැලුවම වෙන කවුද ඉතින් අපේ කළු කඹේ කඩාගෙන. ඒ මදිවට බලු මල්ලිලා හපොයි...... එකෙක්වත් අල්ලනව තියා හිතන්නවත් බෑ ඒ තරමට විසේ.මොනව කරන්නද ඔහෙ ඉන්න දීල අපි ගියා නිදා ගන්න, කොහොම නැටුවත් වත්ත අතුලෙනෙ එලියට යන්න විදියක් නෑනෙ.කොහොම හරි පාන්දර වෙනකම් අපිට නින්දක් නෑ, කට්ටියම අල්ලන සෙල්ලමක්ද කොහෙද.අන්තිමේදි උදේම නගිටල බලන කොට මුලු මිදුලම කලුගෙ අඩි පාරවල්.මුලු මිදුලම එකම මඩ ගොඩක්, ඒ විතරක් නම් මදැයි බාලිදි පෙරලලා, මල් පෝච්චි බිඳලා අම්මාටත් ටිකක් විතර කේන්ති ගිහිල්ලා. ඒත් කළු නෑ.ටිකක් හොයලා බැලුවම මේයා බලු අම්මාටයි පැටව් ටිකටයි තුරුල් වෙලා හොඳටම නිදි.

ඔය විදියට අපේ කළු නිදහසේ කාලයක් හිටියා, ඒත් මෙයාගෙ දඟ වඩ එන්න එන්නම වැඩි උන නිසා පස්සෙ කාලෙක, ටිකක් ලොකු උනාම ගැට ගහලා තියන්න සිද්ධ උනා.මෙයාව ගහෙන් ගහට මාරු කරන්න, වතුර ගෙනිහින් දෙන්න ලෙඩ උනාම බලාගත්තෙ මුරුගේසු. මේ සීයා දණ්ඩ නීති සංග්‍රහය දාලා තමයි මෙයාව ආම්බාන් කර ගන්නෙ. ඒත් අපිව නම් තඹේකට මයිම් කරන්නෙ නෑ. අපි කඹේ අල්ලුවොත් කඩාගෙන යන්න දඟලයි, එක්කො අපිව බය කරන්න ඔලුව වටයක් දෙකක් කරකවල හතර අතට පිඹ්යි, එහෙමත් නැත් නම් වතුර බොන්න දීපු වෙලාවක නම් හොම්බෙ තියෙන වතුර ටිකෙන් වටේම කට්ටිය තෙමෙන විදියට ඔලුව හොලවයි. සාමාන්‍යයෙන් වහු පටියාගෙ අම්මා ඉන්නවා නම් පැටියට කාටවත් කිට්ටු වෙන්න දෙන්නෙ නෑනෙ. ඒත් කළුගෙ අම්ම නැති නිසයි පොඩි කාලෙදිම අපේ ගෙදරට ආපු නිසයි ඔය විදියට හරිම හුරතලේට කළු අපේ ගෙදර ලොකු මහත් උනා, දැන් ඌ නඹර වැස්සියෙක්.

ඔන්න ඉතින් ලියන්න ගිය කතාව නෙමෙයි අන්තිමට කළු අපේ ගෙදරට ආපු හැටි කියන්න ගිහිල්ල පිටුවක් විතරම ගියා, වෙලාවත් සෑහෙන්න ගත උනා. ඒක නිසා මෙදා පාර අපේ කළු කරල තියෙන දඟ වැඩේ ඊළඟ ලිපියට එකතු කරන්නම්.

ඇරඹුම

මම සිOහලෙන් ලියල තියෙන බ්ලොග් කියවන්න පටන් ගත්තෙ බොහොම මෑතකදි. ලOකවෙන් ඈතට ගියට පස්සෙ පළුව කාන්සිය මකා ගන්න සිOහල බ්ලොග් කියවනයේ තියෙන සටහන් බලන්න පුරුදු උනා. ඔය ඉන්න අතරෙදි මටත් මගේම කියලා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න ආස හිතුන. ඉතින් අද ඒකට ඉඩකඩ හදා ගන්න පුලුවන් උනා. එහෙනම් ඉතින් පටන් අරගෙනම බලමුකෝ.
විවාහ උනාට පස්සෙ මගේ ආදරවන්තයත් එක්ක මට මැද පෙරදිග රටකට පියාබන්න සිද්ද උනා අකමත්තෙන් උනත්. කාන්තරෙක තියෙන කාෂ්ටකකම මේ රටට පය තියෙන කොටම අඩු නතුව දනුනා.දැන් මේ සටහන තියෙන කොටත් උෂ්නත්වය සෙල්සියස් 45. ඉතින් තව මොන කතාද.
දොහා අන්තර්ජාතික ගුවන් තොටුපොලෙන් ගොඩ බැහැල කටාර් රටට අවේ දැන් මාසෙකට විතර කලින්.

ඊට පස්සෙ ගුවන් තොටුපොලෙන් එලියට අවිල්ලා කඩු දෙකේ හන්දිය {මේ රටේ අගනුවරට අතුලු වෙන තැනේ පාර හරහ තියෙන්නෙ ලොකු කඩු දෙකක් හරහට තියල හදපු ආරුක්කුවක් ඒකට ලන්කාවෙ කට්ටිය කියන නම තමයි ඒ;ඔය උඩින් තියෙන පින්තූරෙ තියෙන්නෙ ඒක තමයි} පහු කරල කටාර් Galle Face {මේකත් කලින් වගේ නමක් තමයි}එක ඉස්සරහින් ලොකු වටයක් ගිහිල්ල අපේ නවාතනට ආවේ. කටාර් Galle Face එකත් අපේ Galle Face මුහුදු තීරය වගේ තමයි. හබැයි මුහුදු රැල්ල පාගන්න බැහැ. ඒ උනාට ලස්සනට ඉදි ගස්, තනකොල, ලස්සන මල් පැල වවල මිනිස්සුන්ට විනොද වෙන්න පුලුවන් වෙන්න හදල තියෙන්නෙ.හරිම ලස්සන තැනක්. පහළ පින්තූරෙ තියෙන්නෙ කටාර් Galle face එහෙමත් නැත්නම් Corniche, Doha නුවර දර්ශනයක්

එතන ඉදන් කාන්තරයේ හිර වෙලා වේලෙන ජීවිතයට සයිබර් අවකශයෙන් පොඩි තෙතමනයක් ලබෙයි කියල හිතනවා. මගේ ජීවිතේ සිද්ද උන මේ වෙනස තමයි මගේ බ්ලොග් ජීවිතයට අත්පොත් තැබුවෙ. මීළග බ්ලොග් සටහනෙන් හමුවන තුරු අරඹුමට තිත තබන්නම්.