මාපිය කටයුතු සහ අවිහින්සාවාදය

අද කතාවෙ topic එක බලනකොටම නිකම් හරි බැරෑරුම් දෙයක් කියනවා වගේ හිතේවි. මේක මට කාලෙකට කලින් හම්බවෙච්ච ලිපියක තිබුන දෙයක්. අද කාලයේ හැටියට දෙමව්පියන්ට වගේම දෙමව්පියන් වෙන්න ඉන්න අයට ගොඩක් වැදගත් වේවි.

මම ලියන කතාව සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ Dr.අරුන් ගන්ධි මහත්මයාට. මෙතුමා මහත්මා ගාන්ධි තුමාගෙ මුනුබුරෙක්. ඒ කියන්නේ මහත්මා ගාන්ධි තුමාගෙ දෙවෙනි පුතා වෙන මනිලාල් ගාන්ධි මහත්මයාගෙ පුතා.මනිලාල් ගාන්ධි මහත්මයාත් තමාගෙ තත්තාගෙ අඩි පාරෙ යමින් එතුමාගේ අවිහින්සාවාදය අගයපු මහත්මයෙක්.

මේ කතාව දෙස්තර අරුන් ගාන්ධි මහත්මයා පවසලා තියෙන්නේ University of Puerto Rico හිදි අවිහින්සාවාදි මාපිය කටයුතු සිදු කරන හැටි ගැන කරපු දේශනයකදි.
ඔන්න ඔහොමයි කතාවට පිවිසුම,

ඔය පහල පින්තූරයෙ ඉන්නෙ ගාන්ධි තුමා සහ එතුමාගෙ මුණුබුරා වන දොස්තර අරුන් ගාන්ධි මහත්මයා.

"ඒ වෙනකොට මට අවුරුදු 16,මම මගේ දෙමව්පියන් එක්ක ජීවත් උනේ. අපි පදින්චි වෙලා හිටියේ අපේ සීයා ගොඩනගපු ආයතනයක,ද. අප්‍රිකාවෙ ඩර්බන් නගරයට කි.මි.18 විතර ඈතට වෙන්න. අපිට අසල්වැසියො හිටියෙ නෑ, මොකද ඒක ජනාවාස වඩිපුර නැති ගම්මාන පැත්තක්.මමත් මගේ සහෝදරියන් දෙදෙනාත් අපේ යහලුවන් හමුවීමට, චිත්‍රපටියක් බැලීමට වගේ දේවල් වලට ඔය කි.මි.18 ගෙවාගෙන නගරයට යන්න තමයි පුරුදු වෙලා හිටියේ.

දවසක් උදේ තාත්තාට උවමනා උනා නගරයට යන්න, කාර් එකේ මොකද ඔහුට නගරයේ දවසක සම්මන්ත්‍රණයක් තිබ්බා. මමත් එක පයින්ම කැමති උනා ගමනට. නගරයට කාර් එකේ යන්න ලැබෙනවා කියන්නේ කොයිතරම් දෙයක්ද. මම නගරයට යන නිසාත් මුලු දවසම මම නගරයේ ගෙවන නිසාත් අම්මාගේ කලමණා ගේන්න ලයිස්තුවකුයි, තව නගරයෙන් කරගෙන එන්න කල්දම දමා තිබ්බ වැඩ වගයකුයි පැවරුනා.

මම තාත්තාව සම්මන්ත්‍රණයෙන් බැස්සුවාම තත්තාව අරගන්න සවස 5.00ට එන්න කිව්වා. මම ඉකමන් කරලා පවරපු වැඩ ටික ඉවර කලේ හවස චිත්‍රපටියක් බලන ආසාවෙන්. කොහොමහරි එදා වාහනය service කරන්නත් තිබ්බා. මම මගේ වැඩ ටික ඉවර කරලා වාහනය service එකට දාලා ඉක්මනට චිත්‍රපටිය බලන්න ගියා. එතකොට ටිකක් දවල් වෙලා.
ඒක John Wayneගෙ ලස්සන චිත්‍රපටියක්, මට කාලය යනවා දනුනේ නෑ. කොහොම හරි වෙලාව ගිහිල්ලා සවස 5.30ත් වෙලා. තාත්තාව ගන්න කිව්වෙ සවස 5.00ට. ඉතින් මම ඉක්මන් කරලා චිත්‍රපටි ශාලාවෙන් පිටවෙලා කාර් එකත් අරගෙන තත්තාව ගන්න යනකොට සවස 6.00ත් පහුවෙලා. 
මම යනකොට තාත්තා මම එනකම් මග බලාගෙන ඉන්නව, මට බනීවි කියලා හිතුවත් තාත්ත බොහොම කනස්සලුසහගතව මම පරක්කු වෙන්න හේතුව ඇහුවා. මම කොහොමද John Wayneගෙ  බටහිර චිත්‍රපටියක් බලන්න ගිහින් පරක්කු උනා කියන්නේ, මට ලැජ්ජා හිතුන නිසා මම කිව්ව
"වාහනය හෝදලා තිබ්බෙ නැති නිසා ඉවරකරගෙන එන්න පරක්කු උනා."  

ඔහුට මම කියපු බොරුව අතටම අහු වුනා, මොකද මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ ඒ වෙනකොට තාත්තා service station එකට කතා කරලා කියලා. මම කරපු දෙය නිසා ඔහු බොහොම කනස්සලු උනා.



"මම ඔබව උස්මහත් කරපු විදියේ කොතැනක හරි ලොකු වැරැද්දක් වෙලා තියෙනවා, ඇයි ඔබට මට ඇත්ත කියන්න තරම් මා ගැන විශ්වාසයක් නැති උනේ. මට මේ ගැන කල්පනා කරන්න ඕනේ. ඔබ වාහනයත් අරගෙන ගෙදර යන්න. මට තනියම මේ ගැන කල්පනා කරන්න ඔනේ. මම පයින් ගෙදර එන්නම්"
ඔහු තනියම පයින් ගෙදර යෑම ඇරඹුවා. තත්තාට ගෙදර එන්න කි.මි.18ක් පයින් එන්න ඔනේ. මම කියපු බොරුව නිසා තත්තා අඳුරු, අබලන් වෙච්ච, අඩුම තරමේ වීදි පහනක් වත් නැති මාර්ගයේ තනියම ඇවිදිනවා. ඒ වෙනකොට කරුවලත් වැටිලා තත්තාට තනියම යන්න දෙන්නත් බැහැ. ඉතින් මම තත්තා ඇවිදින වෙගයෙන් ඔහුට පිටුපසින් වාහනය පදවාගෙන ගියා. ඔය විදියට පැය 5ක් විතර ඔහුගෙ පිටුපසින් ගෙදරට යනකම් මමත් ගියා.
මම කියපු මෝඩ බොරුව නිසා තත්තා මහත් සන්ත්‍රාපයකට පත් වෙලා මෙච්චර පීඩාවක් විඳීම ගැන මටම මා ගැනම ලැජ්ජයි, ආයෙමත් දිවි තියෙන තුරාවටම මේ වගේ බොරු නොකියන්න මම මටම පොරොන්දු උනා.
 
මේ සිද්ධිය මාව සසල කලා, ජීවිතයේ නොයෙක් අවස්ථා වලදී මගේ මතකයේ මේ සිද්ධිය හොල්මන් කලා. අපි අපේ දරුවන් වැරද්දක් කලාම ඔව්න්ට දඩුවම් කරනවා. නමුත් මගේ පියා එහෙම කලේ නෑ. ඔහු එහෙම කලා නම් මට මේ සිද්ධිය මෙතරම් හිතට කාවදින්නේ නෑ. එහෙම උනා නම් මම මගේ ජීවිතය පුරාවටම මේ වැරැද්ද කරයි මොකද දඬුවම ඉවර වුනාම ඒක හිතෙන් ඉබේටම අමතක වෙනවා. ඒත් මේ සිද්ධිය මට ඊයෙ උනා වගේ මතකයි. මේකයි අවිහින්සාවාදියේ ආශ්චර්යය."
 
ඇත්තටම තලල පෙලලා දරුවො හැදීමයි අවිහින්සාවාදයෙන් දරුවන් ලොකු මහත් කිරීමයි අතරේ ලොකු වෙනසක් ඇතිවෙන බව මේ කතාව කියෙව්වහම මට හිතුනා. පුන්චි කතාවක, සිද්ධියක හිතන්න, තේරුම්ගන්න කොච්චර නම් දෙවල් තියෙනවද........